Í 1913 kemur fyrsta fótbóltsfelag í Eysturoynni í ljósmála. 24. februar hetta árið verður á fundi á Eiði samtykt at stovna eitt fótbóltsfelag. Navnið á felagnum var “Eide Fodboldklub”, seinni broytt til Eiðis Bóltfelag – stytt EB. Undirtøkan var stór, tí limirnir vóru alt fyri eitt einir fjøruti í tali. Felagið setti sær beinanvegin fyri at fáa til vega hóskandi øki at gera fótbóltsvøll á. Felagið leigaði sær eitt hagastykki á Mølini fyri seks krónur um árið.
At gera vøll har var stórarbeiði og mátti takast í stigum. Mesta arbeiðið var at bróta klettar burtur. Bæði peningur og arbeiðsmegi kravdist at gera vøllin. Limagjaldið var í 1914 sett til tríggjar krónur um árið fyri virknar, og eina krónu fyri óvirknar limir. Sama árið gav fútin felagnum loyvi at luta ein bát burtur. Hvørjum virknum limi varð til felagsins frama álagt at arbeiða upp á vøllin tíggju dagar um árið í nakrar vetrar.
Í 1916 vildu fuglfirðingar sleppa til Eiðis at spæla. Teimum varð svarað, at teir vóru vælkominir, men at vøllurin var ikki í góðum standi. Tá mundi hann ikki vera meira enn einar 35 favnar langur og einar 17 favnar breiður.
Fuglfirðingar komu norður, men partarnir samdust um at spæla við níggju monnum á hvørjum liði. Sum árini gingu, varð vøllurin longdur og breiðkaður, men sum hjá nógvum feløgum hevði EB trupulleikar at fáa vøllin góðan.
16. februar í 1916 helt felagið sín fyrsta regluliga aðalfund. Tá varð nýggj felagslóg samtykt. Nevndin skipaði seg við Oliver Øster sum formanni, Hans Jacob Joensen sum kassameistara. Hini í nevndini vóru doktar Effersøe, Jóhan Hendrik Hansen , Olaf Ellingsgaard og Anton Ellingsgaard, skrivar Suni Merkistein millum annað í bók síni “Teir restastu dreingir í norðum”.
Eg havi ringt til 75 ára gamla Hans Egil Joensen, sum spældi í nógv ár við hondbóltsliðum hjá EB. Spurdi hann, hvønn EB spældi fótbólt ímóti fyrstu árini, felagið var stovnað. Og Hans Egil sigur soleiðis:
– EB spældi ímóti fuglfirðingum, lorvíkingum og gøtumonnum øll tey fyrstu árini, og tað var ikki fyrr enn undir krígnum í 1940-árunum, at EB fór til Klaksvíkar og onkuntíð til Havnar at spæla fótbólt. Eftir kríggi fánaði fótbólturin á Eiði, tí menn fór til skips, og torført var at manna fótbóltsliðið.
– Frá miðskeiðis í 1940-árunum bleiv Eiði ein hondbóltsbygd heldur enn fótbóltsbygd. Bæði menn og kvinnur fóru at spæla hondbólt, og stórur áhugi varð fyri hondbóltinum á Eiði, men tað var torført at koma heilt fram í oddin í føroyskum manshondbólti, tí menn vóru til skips partar av árinum, og tó var ymist, hvussu liðið kundi mannast. Bæði menninir og kvinnurnar hjá EB spældu í bestu deildini, men tá ið vit tosa um fótbóltin, spældi EB altíð í næstbestu deildini, sigur Hans Egil at enda av Eiði.
Í fyrru greinini um 100 ára føðingardagin hjá Eiðs Bóltfelag er málningur eftir Óla Egilstrøð, sum var gáva frá EB til íslendingin Sigurd Juliusson. Søgan um Julius er áhugaverd, tí hann kom sjálvboðin til Eiðis 30. janauar 1939 at venja menninar fótbólt. Sunnumorgnar varð eisini vant inni í Losjuni frá klokkan nýggju til tvey, umframt at vant var niðri á Mølini gerandiskvøld. Julius fór aftur av landinum á heysti í 1939 og endaði í Danmark ella Týsklandi.
Julius varð síðani sendur aftur til Íslands sum njósnari og varð sleptur niður í fallskíggja. Hann bleiv fangaður av bretum og sendur til Bretlands, men kom aftur til Íslands eftir kríggi. Julius hevði ikki gloymt góðu løturnar á Eiði, og seinni sendi hann steyp til Eiðis at kappast um í fótbólti. Eiðismenn, lorvíksingar, fuglfirðingar og gøtumenn skuldu kappast um steypið. Fyri nøkrum árum síðani var sonur Julius og vitjaði á Eiði, og frá honum fekk Eiðis Bóltfelag tvær myndir av málninginum, sum pápin fekk frá EB sum gávu, tá ið hann fór úr Føroyum. Málningurin var takk til Julius frá EB fyri frálíkt venjaraarbeiði í bygdini.
Vit skriva nú 2013, og nógv er broytt við ítróttinum á Eiði seinnu árini. Graslíki kom á fótbóltsvøllin á Mølini í 1996, og snotuliga ítróttahøllin varð tikin í nýtslu í 2003. Um fótbóltin á Eiði er stutt at siga, at fótbólturin er partur av samasetta liðnum í Sundalagnum EB/Streymur, sum stendur seg ótrúliga væl. Landskappingardystir í bestu fótbóltsdeildini kunnu ikki longur spælast niðri á Mølini, men tey ætla at gera nýggjan fótbóltsvøll í bygdini.
Við nýggju ítróttahøllini eru góðir møguleikar at fáa lív aftur í hondbóltin í bygdini, men hetta er lættari sagt enn gjørt, tí hondbólturin á Eiði steðgaði miðskeiðis í 1970-árunum, tí eingin høll var á Eiði, og hondbóltur fór tá frá at vera uttanduraspæl til innanduraspæl. Nú skal allur hondbólturin á Eiði byggjast upp av nýggjum, og tað tekur tíð. Tað er mín vón, at EB einaferð aftur gerst hondbóltsbygdin, sum hon einaferð var.
Tá ið man skrivar um hondbóltin á Eiði, leita tankarnir til ymsar undangongumenn. Og væl minnist eg Sølva Jespersen, sála, Petur Reinert, sála, Knút Vesturdal ella, hvussu øll eita á Eiða, sum slóðaðu fyri hondbóltsspælinum á Eiði. Petur Reinert kendi eg væl, og hann var undangongumaðurin, at nýggjur hondbóltsvøllur bleiv gjørdur við skúlan. Vøllurin varð tikin í nýtslu 7. mai 1972. Eg minnist Petur sum eitt slags “manager” fyri menninar hjá EB. Hann var altíð við til dystirnar, og hann gekk upp í hondbóltsspælið við lív og sál.
Niðanfyri síggja vit mynd av 2. deildarliðnum hjá EB frá 1973, sum hevur vunnið 2. deild. Á myndini eru júst Knút Vesturdal og Petur Reinert. Mær er sagt, at Petur henda dagin fylti fimti ár, og um kvøldið helt hann stóra veitslu fyri vinum og kenningum. At enda vil eg takka Nikkel Nielsen og Tom Joensen fyri frálíkt samstarv við myndum og øðrum. Allar myndir eru ikki eins góðar, men áhugavert og stuttligt at síggja nógvu andlitini aftur.
Til lukku við 100 ára føðingardegnum og takk fyri nógvar góðar og ógloymandi hondbóltsløtur á Eiði, sum sita djúpt í sálini. (Vagnur Michelsen)
