Í 1978 og 1979 fóru stórhendingar fram í Neistanum, tí tá skuldu neistakvinnur fyri fyrstu ferð spæla Europa cup dystir fyri meistaralið. Tá var kappingin øðrvísi enn nú, tí tú kundi longu í fyrsta umfari møta eitt av sterkastu liðum í Europa. Fyrsta umfarið skuldi spælast seint um heystið í 1978, men neistakvinnur trektu frítt í fyrsta umfari. Spælarar bíðaðu spentir, hvat lið Neistin skuldi spæla í øðrum umfari, sum skuldi spælast í januar mánað í 1979. Neistin trekti polska meistaraliðið K.S. Ruck úr býnum Krakow, sum játtaði at spæla báðar dystirnar í Føroyum.
Henning Eysturoy var formaður og Eðin Slættanes var kassameistari í Neistanum um hetta mundið, og tað eydaðist teimum at fáa polska liðið at spæla báðar dystirnar í Føroyum. Hetta var bíligari fyri báðar partar. Tað gekk so mikið væl at fáa stórar stuðlar til dystirnar, at hetta var nóg mikið til allar útreiðslurnar. Heilt nógvir áskoðarar sóu báðar dystirnar, og atgongupeningurin fór beinleiðis í neistakassan.
Hondbóltshendingin í januar mánað var heilt serlig, tí ongantíð áður høvdu vit sæð so sterkar og bulmiklar kvinnur spæla hondbólt í Føroyum. Tú sást á lørum og gumpi á polsku spælarunum, at teir høvdu í nógv ár vant tunga vektvenjing. Hetta søgdu teir okkum esini.
Eisini var áhugavert, at tað var bara ein polskur spælari, sum dugdi nakað av enskum, og hissini onnur nakað av týskum. Flestu kvinnurnar tosaðu bara polskt, og onkur dugdi nakað av russiskum.
Polsku spælararnir vóru bornir á lógvum í Føroyum, og eftir eina stórfingna veitslu, sum var hildin hjá Vár Michelsen og teimum, goymdu spælari seg í bili, tí hon vildi ikki heim aftur til Pólands. Við á ferðini vóru eisini kommunistiskir vaktarmenn, sum gingu og sneytaðu runt og eygleiddu polsku spælararnar.
Polska liðið vann báðar dystirnar á neistakvinnum. Vit sóu tó frálíkan hondbólt, og vit sóu eisini munin á kropsstyrkini, tí polsku spælararnir vóru jú yrkisspælarar, sum vandu hvønn dag tíðliga á degi, og ikki sum okkara spælarar um kvøldið eftir skúla – ella arbeiðstíð
Polska ferðalagið fór við flogfari úr Pólandi fyrst til Skotlands og so víðari til Føroya. Spælararnir høvdu ongantíð hoyrt um Føroyar – henda lítla ”prikkin” í Norðuratlandshavi, sum onkur málbar seg so.
Tað fyrsta, tey sóu úr flúgvaranum av Føroyum, var brim, og tá skuldi ein spælari havt sagt, at har kundi man ikki spæla hondbólt. Meg minnist, at polsku spælararnir dámdi væl at dansa føroyskan dans. Hetta áriið spældi polska liðið seg heilt fram til finaluna í Europa cup kappingini, men tapti samanlagt fyri Sparta Kyiv 26-27. Áhugavert at minnast aftur á, og so skulu vit eisini minnast til, at føroyingar í 1979 vóru ikki vanir at síggja útlendskan hondbólt í sjónvarpi. Áhugavert at minnast aftur á. (Vagnur)