Tá eg leygardag hugdi at kappróðrunum í Kringvarpinum, legði meg allar fyrst eftir at fylgja við, hvussu ymist bátarnir startaðu. Og her er himmalvíður munur. Summir bátar koma slett ikki avstað, meðan aðrir leggja seg klárt á odda við upp til hálva bátslongd eftir fáum tøkum fyri síðani at halda leiðsluna ella missa flogið eftir stuttari tíð. Trý dømi fari eg at nevna hesaferð. Torført at taka myndirnar á eystanstevnu, tí fjarstøðan er so lang frá myndatólinum út til bátarnar.  Les meira…

Nú gangi eg nógvar túrar við hundinum í Plantasjuni, og hvønn dag er okkurt nýtt at síggja. Umframt nógvu eldri fólkini, barnagarðsbørnini og skúlanæmingarnar, so er so nógv annað lív at síggja í Plantasjuni. Nógvar dúgvur, dunnur og onnur fuglasløg, og hissini kettu og rottu sært tú eisini. Vit trongdu til nakað av regni, tí Havnará var turr og eisini eitt sindur skitin.

Hvørja ferð eg gangi niðan ímóti skótahúsinum, hugsi eg um varðveittu brandhyljarnar. Um serliga summarið var savnað vatn í brandhyljarnar, so var vatn var til at taka, um eldur kom í, Tá vóru jú eingir brandbilar. Fyrsti brandbilurin kom ikki fyrr enn í 1948, og fyri tað vóru pumpur sleipaðar kring býin, sum pumpaðu vatn úr brandhyljunum. Minnist ein brandhyl við Ellisheimið, ein niðri á Vaglinum, ein við Sjónleikarhúsið og so hesar, vit síggja á myndini. (Vagnur)

Mánadagin 11. august 1986 klokkan 16.20 ritaði gamli sjógarpin úr Nólsoy Ove Joensen navn sítt klettfast í søguna sum ein av heimsins djarvastu monnum. Eini 25.000 fólk fólk stóðu fram við tí kilometrarlongu Longulinjubryggjuni og fagnaði Ova, tá hann í “Dianu Victoriu” millum tveir føroyskar bátar og stórum og smáum førum afturúr sær róði inn i Keypmannahavnar havn. Onnur 5.000 fólk tóku ímóti honum, tá hann eftir mikið stríð og strev veittraði tútahúgvu síni í aðrari hondini og føroyskum flaggi í hinari, lendi undir Havfrúnni. Millum annað hetta skrivaðu Leivur Hansen og eg i myndinaárbókini, vit góvu út í 1986. Les meira…

Tá vit hyggja at úrslitunum í barnaróðrunum, so síggja vit, hvussu stóru fjarstøðan er millum fremsta og aftasta bátin. Orsøkin er ógvuliga einfald. Tey ungu kunnu rógva barnaróður sum ellivu, tólv, trettan og fjúrtan ára gomul. Bæði stødd, vekt, aldur og royndir eru ymiskar umborð á bátunum. Vit hava tildømis eisini fekst dømi umborð á Ingibjørg við dreingjum, sum vann allar barnaróðrarnar í fjør. Nú rógva teir dreingjaróður og hava ongan møguleika at koma fram í oddin. Her er aldursmunurin eisini alt ov stórur. Havi sagt tað fleiri ferðir áður. Róðrarsambandið skal fáa endurskoðað aldursmørkini og hyggja at øðrum ítróttagreinum, har tú í bóltspølunum ert tvey ár í hvørjum aldursbólki. Vit mugu ikki bara lata standa til. Les meira…

Fríggjadagin kom eg í Sandagerð at hyggja at, meðan teir umvældu sílatappurnar í Sandá, Hesaferð við fossin. Tað var miðsleiðis í 1950-árunum, at menn gjørdu fyrstu sílatrappurnar í Sandá. Hetta var gjørt til tess at hjálpa sjósílunum at koma niðan í ánna á gýta. Sílini fara síðani aftur á havbit at vaksa seg stór fyri síðani at koma aftur í ánna. Sjósílini er kná, men tey hava sína avmarkingar, tí verða sílatrappur gjørdar. Les meira…